Dostałem link do filmiku z miauczącym kotem na jutubie, prowokujący do psychologcznych eksperymentów na Ginger i Fredzie. Tytuł nagrania obiecywał: „Puść ten dźwięk swojemu kotu, to do ciebie przyjdzie!”. Z komentarzy wynikało, że na większość osobników film działa co najmniej równie dobrze jak odgłos otwieranej lodówki („Przeszedł menel pod okno i co mam teraz kurwa zrobić”), choć w niektórych okolicznościach efekty mogą być niezadowalające („Puszczałem przez 3h aż załapałem, że to trzeba mieć kota”).
Musiałem sobie poradzić bez asystenta, co powodowało nieco komplikacji. Gdy posadziłem koty w jednym kącie mieszkania (64 mkw) i pobiegłem w drugi, by odtworzyć film z miauczeniem, Ginger i Fred – nieświadome, że biorą udział w eksperymencie - przytruchtały za mną, zanim zdążyłem nacisnąć przycisk „play”. Kiedy bezceremonialnie wywaliłem parkę na balkon, donoślniejszy lub atrakcyjniejszy od dźwięków z odtwarzacza okazał się harmider robiony na dole przez kosy. Ok, myślę, nic na siłę. Odczekałem kilka godzin, kiedy umęczone nudą pozasypiały na kanapie. Na paluszkach dopadłem do komputera. Kliknąłem w link: po mieszkaniu poniosło się żałosne pomiaukiwanie szarego kocura z jutuba. Koty nic. Dałem głośniej. Obudziły się. Fred przybiegł pierwszy, wskoczył na blat i przysiadł przy głośniku. Przyglądał mu się podejrzliwie. Ginger przywlokła się za bratem, ale ze znudzoną minką snuła się po podłodze, komunikując, że na nią takie szyte grubą nicią manipulacje nie działają. Była bardzo przekonująca. Fred oderwał wzrok od głośnika, ziewnął i zeskoczył na dół.
Znów kręcą się dookoła. Ocierają się o moje nogi. Wbijają pazurki. Wsakują na kolana. Wskakują na plecy. Chodzą po głowie. Miauczą. Mruczą. Turlają długopis. Gryzą palce. Gryzą papier. Prężą ogony. Siadają na klawiaturze. Domagają się głaskania. Proszę o zabawę. Robią smutne miny. Patrzą z wyrzutem. Więc jakbyście mieli pod ręką link z dźwiękiem, który odstrasza koty, to jestem zainteresowany.
Comentarios